گاهی دنیا به قدر فهم من کوچک می شود.....گاهی به اندازه دریچه چشمان پدرم بزرگ و پهناور....
گاهی دنیا به قدر کینه من تنگ و خفه می شود و گاهی به اندازه سینه پدرم فراخ.....
گاهی دنیا به قدر حسد من سوزنده می شود و گاهی به قدر نیک خواهی پدرم خنک و ملایم....
راستی دنیای من و تو چقدر با هم متفاوت است پدر...اینجا همه چیز سیاه است و سفید....خوابها همه پریشان و بی جان....تنها گلهای آبی کنار تخت توست که هرگز رنگ نمیبازد....
تنها رنگ توست که از روی قلب پیراهن پاک نمی شود.....والا دنیا چه بی خاصیت و بی رنگ است.....
همه در اجرای پانتومیم خود ناتوان به نظر می رسند...یخ چشمان این مردم با هیچ گدازه ای آب نخواهد شد.....گدازه های نگاهشان را هیچ خنکایی از رخ من بر نخواهد چید.....
هرگز دیگر دستی گرمای تو را به دست من هدیه نخواهد داد....هرگز دیگر کسی بوی تو را در هوای من جاری نخواهد کرد....سکوت وحشیانه این قوم را ضربان قلب تو نخواهد شکست....اعتراضهای ترحم آمیز نیز مرا راحت نخواهند گذاشت...........
در لغتنامه این ابنای بشر آمده که تا لحظه دارایی قدر نخواهی دانست اما با از دست دادن ارزش هر چیز معلوم می گردد.....من تو را نه با از دست دادن...نه با داشتن....که پیش از داشتن قدر دانستم....
پیش از بودنم در من جاری شدی و من هم با تو بوده ام.....
تو هستی من شدی از آنی همه من.....من نیست شدم در تو از آنم همه تو....
قابهای سکوت را بشکن....تپش لحظه ها با ماست.................قاب سکوت را خواهم شکست....با تو...با خودم....با همه توان سخن خواهم گفت.....صدایمان را هستی خواهد شنید...
صدایم را خدا هم خواهد شنید...........
